14-02-2015 Valentijnsdag. Geen mooier moment om het ware liefdesverhaal van Parijs uit de doeken te doen. Annemarie Roozenboom schrijft voor Shine magazine over de getekende stad der liefde die in het diepst van haar ziel getroffen werd.. maar zich nooit zal overgeven.
Het startschot van het jaar 2015. Dat blijft me in diepe stilte bezighouden. Net als miljarden anderen. De aanslag in Parijs. De aanslag op Charlie Hebdo.
Er is genoeg gezegd en geschreven over de satanische dan wel satirische motieven. (Men kan zich snel vergissen tussen een paar letters). Toch voelt het voor mij alsof er een verhaal tussen de verhalen mist. Een verhaal waar nog een beetje aandacht aan gegeven mag worden. Het verhaal van een groter universeel gevoel dat via deze aanslag nog scherper is uitgesneden binnen het raamwerk van de immer alternerende wereldse krachten der dualiteit.
De woede, haat en het schaamteloos lage zelfspot-gehalte van de mensheid heeft er weer eens voor gezorgd dat een onomkeerbare confrontatie plaatsvond in het hart van de liefde. In het hart van Parijs.
Getekend en geliefd
In de kern van de stad waar duizenden dartelende stellen elkaar jaarlijks onder de Eiffel toren het jawoord geven. Waar de Romantiek van de architectuur afspat rechtstreeks de Seine in. De rivier die de romantiek op haar beurt meevoert als een traag, ritmisch en melancholisch liefdeslied verteld door een eenzame troubadour. Een door het leven getekende man. Hij zetelt in de donkere, met glimmende lantaarns beschenen, steegjes van Parijs en hij geeft zijn gebroken ziel bloot aan de hele wereld. De troubadour kan alleen zo mooi vertellen omdat hij littekens heeft. Door heel zijn hart.
Er leven meer dan tienduizend troubadours in de stad van de liefde.
Heilig hart
Aan het einde van de 19de eeuw, na een flinke nederlaag tegen Pruisen, richtten de Parijzenaren met hun laatste beetje hoop een kerk op ter ere van het heilige hart van Christus. De Sacre Coeur. Het heilige hart van Parijs werd tevens het hart van de kunstenaars en dichters. Niet lang daarna brak het uitbundige tijdperk van de Belle Epoque aan. Parijs werd een bruisende stad en het culturele centrum van Europa.
Ter gelegenheid van de wereldtentoonstelling in 1889 werd later de driehonderdzeventien meter hoge Eiffeltoren gebouwd. Aan de linkeroever van de Seine in het 7de Arrondissement. Eigenlijk bedoeld als tijdelijke publiekstrekker maar de hemels reikende toren bleef staan als permanent markeerpunt voor de stad Parijs. Het symbool van de stad. Het symbool van de liefde.
Heimelijke herinneringen
Na de oorlog heerste er in Frankrijk een gevoel van nostalgie. De rustige en mooie wereld van voor de oorlog zou voorgoed verloren zijn. La Belle Epoque ne reviendrait jamais. Die tijd zou nooit meer terug komen. De vele auto’s die nu de straten van Parijs opeisten, lieten de rust prompt verdwijnen. Parijs rolde door de jaren ‘20, de Roaring Twenties.
Nog meer dan voorheen werd Parijs het culturele centrum voor de kunst in Europa. Allerlei nieuwe bewegingen hadden hier hun oorsprong. Het kubisme en surrealisme, de Dada-stroming en het expressionisme leefden op. Picasso en Dali, Cezanne, Braque en Hemmingway vertoefden in Montmartre, Montparnasse of het Quartier Latin. Op zwoele avonden destilleerden hun ideeën en idealen zich in de Folies Bergères onder het genot van een kolkend glas Grand Marnier en een dansende Josephine Baker.
Ondanks alle heimelijke herinneringen aan de Belle Epoque leek dit nieuwe tijdperk opnieuw het bewijs van de immer zegevierende ziel van de stad. Cultuur, Romantiek en… de Liefde vierden weer hoogtij.
De decennia die volgen vormden een menuet tussen weelderige en sobere tijden. Toch bleef de ziel van Parijs onder alle lagen van rouw en verdriet onkrenkbaar.
Oplaaiend liefdesverdriet
En toen gebeurde dit. Eind augustus 1997 kwam Diana, The People’s Princess, om bij een ongeluk vlakbij de Place d’Alma. Met Parijs wederom als het décor van het plaats delict. Deze schok was wereldwijd voelbaar. De nabevingen zijn zelfs nog steeds zichtbaar en doofden niet zomaar als een ‘candle in the wind’. In tegendeel. De vurige liefde voor de prinses van het volk laaide op als nooit tevoren.
Liefde als antwoord op het drama.
En nu, aan de start van een nieuw jaar 2015, is Parijs nogmaals in het diepst van haar ziel geschaad. De littekens van de stad zijn overal om ons heen voelbaar en zichtbaar. En vooral ín ons.
De liefde wordt in haar diepste kern getroffen. Juist daar, op die symbolische plek, is echter meer dan ooit onderscheidend te maken dat de liefde nooit overwonnen kan worden. Juist door de dualiteit aan te zetten, door de meest wrede acties die de mensheid zich kan indenken binnen de contreien van deze stad. Juist daardoor zal de liefde zich in al haar fierheid opnieuw aftekenen tegen het leed.
Littekens
Misschien is de troubadour wel de vleesgeworden personificatie van de stad Parijs. Hij is getekend door het leven. Hij draagt littekens door heel zijn hart. Maar daardoor zingt hij als nooit tevoren over de liefde. Hij raakt ook zijn passanten direct in het hart.
De wond van littekens en pijn ontsluit een ruwe opening in de ziel. En een kolkende, ontegenzeggelijke liefde stroomt naar buiten. Door de rivier de Seine, dwars door Parijs en recht in het hart van de mensheid. Als een schot in de roos. Niet door het revolver van een terrorist.
Maar door een onverbiddelijke Cupidische pijl.
