Het is donker. Pikdonker. Zo donker kan het alleen in de woestijn zijn.
Ik draag een weinig verhullende outfit. Een knalrode bikini met een kobaltblauwe Spandex en een hoge zwarte hoed met adelaarsveer. Ik zit op een met LED verlichte fiets en tast in het duister, zie slechts zand voor ogen.
Uit het diepe donker doemen duizenden lichtjes omstebeurt op in alle kleuren van de bizarre regenboog die Burning Man Festival heet. Een houten standbeeld van een man rijst almachtig voor mij op, reikend tot wel honderd meter hoogte de ijle woestijnlucht in.
Burners, zoals de festivalbezoekers elkaar hier noemen, komen van alle kanten aangerend, gedanst en gefietst. Ze kussen de grote voeten van de langgerekte houten man die daar blakend van zelfvertrouwen het middelpunt van de gekte vormt. Hij lijkt zijn houten hoofd (nog) koel te houden in de zinderende hitte van de woestijn. De menigte dromt dichterbij en diverse volgers van de uit de bomengewassen reus schrijven met zwarte markerstift wensen, spreuken en beloften op zijn ranke benen.
De houten man wordt omringd door steeds meer kleurrijke mensen. Er wordt gefeest, gelachen, gezoend en gekrioeld. Een rariteitenkabinet van het leven. Een ontegenzeggelijke karavaan van meer dan 60.000 circusachtige figuren uit alle windrichtingen van de wereld heeft zich verzameld in de diepste kern van Black Rock Dessert te Nevada.
Nee. Ik ben niet aan het trippen. In ieder geval niet met synthetische middelen op. Voor zover ik weet ben ik nog nuchter. Ik ben beland in een onwerkelijke werkelijkheid. Een wereld van waanzin of een waanzinnige wereld?
Burning Man.
Het festival van de oorspronkelijke hippies uit San Fran. Ruim vijftig jaren geleden geïnitieerd op de stranden aan de Californische kust. Met een honderdtal naakte vrije geesten, wat meditaties op LSD en een paar vuurspuwers was het entertainment programma compleet.
Na een paar jaar uitbundigheid aan de kust werd de hippies vriendelijk verzocht te verhuizen naar Black Rock Dessert. Zo zouden de buren iets minder overlast hebben.
Tegenwoordig is het festival uitgegroeid tot een gigantische explosie van kunst, muziek, creativiteit en extraversie. Crowd-sourced zoals dat heet. Het publiek brengt alles zelf in. Je fietst letterlijk het avontuur in en weet nooit wat de dag en nacht gaan brengen. Een oase van vrijheid en uitzinnigheid waarbij het draait om de essentie; het schapen van een nieuwe ideale wereld.
Voor 1 week leven in een paradijs van liefde en vrijheid. Een wereld zonder geld, zonder eigendommen. Het is een wereld waarin de energie van de levenskunst zegeviert en iedereen geeft. Liefde, kunst, knuffels, spaghetti.. het maakt niet uit wat je wilt geven als het maar vanuit de juiste intentie komt. Oprecht willen delen met anderen.
Een wereld waarin wordt gevierd dat al het materiële eindig is. Aan het eind van de week verbranden de Burners alle kunstwerken. Tot slot wordt de Houten Man verbrand en keert hij vol overgave terug tot het as der aarde. Loslaten is vrijheid.
Ik kijk verbijsterd om me heen, parkeer mijn fietsje en laat alle indrukken tot mij komen.
Niet ver van “de Man” is een prachtige ronde tempel gebouwd. Van lichtbeige hout. Met de mooiste sierkunsten die ik ooit gezien heb. Uitgesneden op Balinese wijze en binnen acht maanden grotendeels met de hand gemaakt. Een kunstwerk in zijn puurste vorm. Gemaakt met liefde en geloof. De uitstekende punt van de tempel reikt hoog uit naar de hemel. Grote vlaggen in geel en rood wapperen beschermend om deze heilige plek.
Ik ga naar binnen.
De energie en intimiteit van de stille menigte in de kern van de tempel is sterk voelbaar. Ik wordt direct meegezogen in een diepe meditatieve lading. Overal hangen foto’s groot, klein, zwart, wit. Geliefden, moeders, vrienden, broeders. Teksten worden geschreven op elk stukje blank hout waar nog plek is. Gedichten, lappen stof, veren, wierook en kleurrijke schilderijen hangen kriskras door de hele tempel.
Mensen vormen een kring om het middelpunt bestaande uit een hoog altaar met nog meer verdriet, herinneringen en verloren geliefden. Af en toe echoot een harde snik of een onbeholpen kreet van woede door de ruimte. De meeste mensen mediteren of zitten roerloos te staren naar het altaar.
Een meisje dat met schokkende schouders afscheid neemt van een bloedmooie Indiase jongen op een kleurrijke foto wordt spontaan in de armen genomen door een grote beer van een man. Ze kennen elkaar niet maar ze vinden elkaar wel. Hij is minstens 60 jaar oud en doet bijna vermoeden alsof hij al jaren in de tempel woont. Hij draagt een bijzonder hoofdeksel van donkerblauw leer met zilveren geborduurde sterren en een maan waar zijn lange grijzende manen woest krullend onder vandaan komen. Hij wiegt het meisje zachtjes heen en weer in zijn troostrijke armen.
Het meisje, nog altijd schokkend met haar schouders, schrijft op de foto: “My sweet love.. Back in Black Rock. The place where we first met 10 years ago. I feel your presence even stronger now. I am with you, will always be with you. Till we meet again in my dreams. Being with you was the most beautiful dream I will ever live. The pain is unbearable and so is the thought of not touching you anymore. I am lost but I can still feel you in my heart. That is the only thing I hold on to. And I will keep holding on to that. Always Yours, Luna.”
Mensen delen hun verdriet. Mensen delen hun donkere kanten, hun diepste levenservaringen.
Ik huil mee in het duister. Het is zo voelbaar. Het verdriet van de mensen in de ronde tempel draait en draait en convergeert in een kolkende whirlpool van emotie en zwaarte. Alles lijkt hier samen te komen en iedereen gaat dwars door me heen.
Ik pak een zwarte stift en schrijf op een klein stukje overgebleven blank hout: Lieve mamma, ik zal altijd van je houden, en ik kan je voelen, waar je ook bent. Ik hoop dat jij dat ook voelt. Dan streep ik het woordje ‘hoop’ door. En ik vervang het door ‘weet’.
Annemarie
