Het bijen bestaan houdt mij al van jongs af aan bezig.
Als baby bestond mijn voornaamste hobby uit de soepele combinatie van eten en chillen. Moeiteloos gingen deze tijdsbestedingen in elkaar over. Vooral niet teveel bewegen leek mijn motto. Ja. Ik was een tevreden blonde mini Boeddha.
Mijn ouders maakten spontaan een vreugdedansje toen ik op anderhalf jarige leeftijd besloot een rondje buikschuiven te initiëren. Kruipen was nog steeds een groot woord maar het kwam vaag in de richting. Ik wiebelde onbezorgd wat rond met mijn lede maatjes. Ik had alle tijd van de wereld en ging op avontuur in de achtertuin.
Vruchtbaar bezoekje
Daar ondervond ik de pracht en praal van mijn vaders kort gewiekte flora vanaf mijn blote mollige knietjes in het gras. De bijbehorende fauna vond ik ook indrukwekkend. Een meditatief hummende bij was zojuist bezig één van mijn vaders hortensia’s een vruchtbaar bezoekje te brengen, toen ik weldra overvallen werd door een grote trek. Honger mocht ik niet voelen want ik was nogal groot voor mijn leeftijd en dat zou lullig zijn tegenover mijn ledige maatjes in Afrika.
Trek dus. Ik werd overvallen door trek. Dit gevoel was mij welbekend. Normaliter greep ik dan naar het eerste en beste wat binnen mijn babyhandjes bereik lag. In dit geval zag ik het zwevende geel-zwart-wollig bolletje dat olijk glansde in het zomerzonnetje. Ik greep mijn nieuw verworven ontdekking behendig beet. In deze supersonische handbeweging was ik inmiddels een vergevorderde pro. In tegenstelling tot al het andere wat met bewegen te maken had. Ik stopte het zoemende balletje in mijn mond.
De forse bij zocht zich met geweld een uitweg in mijn wangzak en stak me daarbij meermaals vol woeste machteloosheid. Totdat haar angel bleef steken in mijn onschuldige lichtroze babytong en ik het uitschreeuwde van de pijn. Dit maaltje was alles behalve tongstrelend.
Mijn moeder kwam aangerend, opende mijn mond wijd en verloste mij van de bij en haar angel. Ze schrok en riep: “het is de Koningin!” De Koningin was niet meer. Daarna pakte ze mij op en troostte ze mij net zolang tot ik uitgeput in haar armen in slaap viel van mijn eigen gehuil.
Queen B
De Koningin. Queen B. Ik ben er nog altijd door gefascineerd. Het is me nogal een dame. Ze heeft behoorlijk wat attitude. Ze kickt op macht en op het onderwerpen van zoveel mogelijk mannetjes.
Ze is über-vruchtbaar en gebruikt de aandacht van de mannenbijtjes om zich in de lente en zomer eens lekker te laten verwennen. Als een tot waanzin gedreven hitsige horde zwermen de zoemertjes om haar heen en geven haar om de beurt een stevige beurt.
Van diva tot ijskoningin
In de winter echter laat The Queen hen emotieloos vallen. Ze transformeert prompt van vurige diva tot ijskoningin. De mannen zijn overbodig geworden. Haar tienduizenden eitjes zijn bevrucht en er is al zo weinig ruimte in de korf. Mannen en invaliden (lees: bijen met te kleine vleugels) komen er niet meer in. Er staan stevige korfwachters aan de voorkant van de ingangen die de Overbodigen er zonder pardon uitgooien. Natuurlijke selectie ten top. The British Royal Guards kunnen hier een puntje aan zuigen. In tegenstelling tot Buckingham Palace dragen Queen B’s korfwachters ten aller tijde de kleur van hun koningin. Geel-zwart. Ook als zij van huis is.
The Queen bezit net zoveel mannelijke trekken als vrouwelijke. Een ultiem samenspel van the best of both worlds. Mannelijke imkers zijn zelfs jaloers als “hun” Koningin erop uit trekt en zich laat verwennen door bijen die niet van haar eigen korf zijn. Wat een slet! De Lilith in haar ontwaakt. Dit valt lastig te rijmen met haar keurige kroon, vinden haar trouwe aanbidders. Maar maakt dit haar niet juist tot de enige ware koningin?
Te mooi om waar te zijn
The Queen B trekt zich er in ieder geval niks van aan. Nature rolls and nature rules. Zij bepaalt haar eigen route. Om die reden ontstaan er steeds meer natuurlijke bijenkorven en imkers. Deze bestaan voor 80% uit vrouwen. Die blijken toch iets makkelijker om te gaan met vrije liefde van The Queen.
Natuurlijk moet dit verhaaltje een keerzijde hebben. Het leek al bijna te mooi om waar te zijn. Ja. Het is een feit. De bijen sterven even snel uit als wandelende takken zich voortplanten. Als de Queen Bee niet door een grijpgrage baby zoals ik wordt opgepeuzeld, wordt zij wel ziek van de pesticiden die overal ter wereld worden verspreid over akkers en landbouw.
Het is zelfs zo erg dat de bijen doodgaan van hun eigen honing. In de honing zit dezelfde giftige pesticide. Slechts een nano-hint hiervan zorgt voor een instant holocaust onder de bijen. Deze genocide is bijna niet te verhelpen. Een paar bijenbomen en -hotels gaan de oplossing niet bieden. Slimme imkers voeden de bijen met suikerwater in plaats van hun eigen honing omdat ze dan meer kans op overleven hebben.
Boeddha Baby
Ik huil van binnen. We zorgen voor massamoord op de meest slimme en zorgende insecten die onze aarde rijk is. Zij voorzagen ons voorheen van ruim 80% van ons voedsel. Zonder deze zwart-geel gestreepte vriendjes kunnen wij straks niet meer gezond eten. Alles wordt gemodificeerd. En je bent wat je eet; dus dat belooft wat voor de toekomst.
Was ik nog maar een blije onwetende baby Boeddha. Toen zag ik tenminste nog wel eens een paar bijen vliegen in de geurige tuin van mijn vader. Had ik dit toen geweten, zou ik nooit meer de koningin opeten.. maar haar ter aller tijden eren.
