“Go on! Toe maar Annemarie. Je kunt het!” Mijn juf geeft me het laatste zachtmoedige zetje. Ik loop het trappetje op richting het gigantische podium dat met grote showlampen in minstens vijf felle kleuren verlicht is. Nu gaat het echt gebeuren. Hier en nu. Niet over 10 minuten want dan is het weer voorbij. Dit is het moment. Ik. Alleen. Voor een zaal van 200 schoolgenootjes.
Ik ga in het licht staan.
Als je denkt aan iemand die in het licht staat, denk je aan iemand die straalt. Alsof het licht vanuit diegene ontstaat. Van binnen naar buiten. Niet andersom. Die grote lampen boven het podium hebben er bar weinig mee te maken.
Als je zo iemand ziet zonder te kijken en zonder na te denken, lijken miljoenen fijnbesnaarde trillingen in hoge frequentie om die persoon heen te dansen. Stralen is iets anders dan schitteren en vlammen. Overal zit licht in maar stralen is puur, oprecht en direct te onderscheiden. De werkwoorden schitteren en vlammen hebben meer met het ego te maken, een drive of een wens om gezien te worden. Het nódig hebben om door anderen gezien te worden. Bij schitteren kun je ook denken aan Gerard Joling in een bling bling pak.
Stralen daarentegen is iets dat vanzelf gebeurt. Het overkomt je. Juist op het moment dat het allemaal zo moet zijn. Je wordt vanzelf gezien. Zonder moeite. Het doel is echter niet gezien worden.
Het doel is delen.
Je moet alleen wel in staat zijn jezelf te gunnen om het licht volledig vanuit je tenen te laten stromen. Het niet te laten blokkeren door twijfel, (valse) bescheidenheid of onechtheid. Nee, stralen kan niet half. Het kan alleen voluit. Zonder gêne. Vanuit autheticiteit.
“Een vrouw die in haar kracht staat” zegt men wel eens. Wat betekent dat voor jou? Is dat hetzelfde? Misschien kun je dat niet echt beschrijven maar slechts ondergaan. Vol vertrouwen koppie onder gaan in een gevoel van thuiskomen en uitdragen. Dit ben ik. Hier sta ik voor. Dit wil ik delen.
Voor mij als kind was de natuurlijke drang om uit te dragen en te delen al van jongs af aan aanwezig. Alleen was de drang voorheen even groot als de angst. Tot dat ene moment. Dat moment waarop je niet bang meer bent om op een podium te gaan staan in je volste en meest kwetsbare vorm van vrijheid.
Tien jaar was ik. De grijze muis van de klas. Ik sta op het punt de spotlight in te lopen en een liedje te zingen van John Denver, Leaving on a jet plane. Veel van mijn stoerdere en grotere klasgenootjes stonden hier zojuist prachtig te schitteren en te vlammen. Maar ik straal. Ready for take off. Voor het eerst in mijn leven voel ik het.
Ik sta in het licht.